Hasîrîzâde Mehmed Elif ve Dîvânı

Edebiyatı ve onun özelinde gelişen dil sanatını, insanı irşat etme vesilesi olarak gören Türk sufi edebiyatı, 12. yüzyılda Ahmed Yesevî ile çıktığı yolculuğuna 13. yüzyılda -Yûnus Emre ile- Anadolu mayası katarak yeni bir ivme ve görüntü kazanmış, farklı meşrep ve anlayıştaki sufi çevrelerce 20. yüzyılın ilk çeyreğine değin kurumsal bir kimlikle hikâyesini sürdürmüştür. Sadece tasavvufun değil dinî akidelerin ve dahi güncedeki sosyal hadislerin de konu edinildiği geniş bir skala çizen tekke edebiyatı, şekil ve biçimden ziyade öz ve manayı öne alan bir yaklaşımla kimi vakit hece kimi vakit de aruz vezniyle oluşturulup toplumun geniş kitlelerine hitap etmiştir. Kullanılan dil ve kültürümüzün değer formasyonlarıyla yüklü içerik yaklaşımı bakımından millî bir değeri hak eden tasavvufi edebiyat, sayısı on binleri aşan eserle geleneksel kodlarımızın taşıyıcı unsurlarındandır. Bu amacın devamı ve sözü edilen birikimin gelecek kuşaklara tanıtılması ve transferinin gerçekleştirilmesi gayesiyle böyle bir çalışmanın gayretine soyunuldu.